ระยะเวลาเกือบ 5 ปี คือ สิ่งที่ทำให้รู้ว่ารักแท้ไม่มีจริง

.....สวัสดีครับ วันนี้อยากระบายในสิ่งที่คุยกับใครไม่ได้ อ่านแล้วทุกคนคิดเห็นอย่างไรก็บอกนะครับ อยากหาทางออกหลายๆทาง(เรื่องอาจจะยาวไปนิดนึ่งนะครับ)

.....ผมกับแฟนคบกันมาด้วยความพยายาม และผ่านอุปสรรค์มากมาย ด้วยเพราะอยู่คนละจังหวัด ชีวิต ฐานะทางสังคมของเราแตกต่างกันมาก แต่ก็อดทนและช่วยกันพยุงความรักด้วยกันมา 4 ปี 11 เดือน และก่อนจะเข้าเรื่องผมขออธิบายเกี่ยวกับผมและแฟนก่อนนะครับ
- ผมเป็นคนภาคอีสาน ครอบครัวประกอบอาชีพเกษตร ฐานะไม่จนแต่พอมีพอกิน รูปร่างหน้าตาบ้านๆ อยู่แบบชาวบ้านๆ กินอาหารพื้นๆ ไม่เคยเข้าร้านอาหารแพงๆ ไม่เคยใช้ชีวิตคนเมือง อยู่แบบลูกทุ่งๆชาวบ้านมากๆ
- แฟนผม เป็นคนภาคตะวันออก ครอบครัวมีโรงงานเป็นของตัวเอง ฐานะค่อนข้างมีอันจะกิน รูปร่างหน้าตาคุณหนูๆ ใช้ชีวิตสบาย ทุกอย่างครบและพร้อม มีเสื้อผ้าและของแบรนด์เนมใช้ อยู่แบบชีวิตคนเมือง  คือแบบว่าชีวิตคุณหนูมากๆ

.....จุดเริ่มต้นคือผมดันถูกแฟนเก่าทิ้งอย่างเยือกเย็น(คบกันนานเกือบ 4 ปี) ทั้งที่รักมาก ผมรักเขา และครอบครัวเขามาก พอถูกคนแรกทิ้งเพื่อให้ใจฟื้นคืนฃีพผลเลยจีบคนใหม่ คนคนนี้ชอบส่งเกมมาให้ผมในเฟสประจำเลย ก็ลองคุยกับคนนี้ดู พอได้คุยกันเรารู้สึกว่าน่ารัก คุยสนุก โสด ตอนนั้นผมยอมรับเลยว่า "แฟนคนใหม่นี้เข้ามาช่วยให้ชีวิตเศร้าๆไร้ความหวังของผมกลายเป็นชีวิตที่ดีได้"  เราตกลงคบกันเป็นแฟน และเริ่มต้นคบกันจริงจังรวันที่ 15 ต.ค. 2010 (เรื่อง sex ไม่ขอพูดถึงมากนะครับ เราต่างคนต่างอยู่ไกลกัน เลยไม่ได้หวังว่าจะมีอะไรกัน)

.....ช่วงปีแรกๆที่เราคบกัน(ปี 2010) เราต่างคนต่างอยู่ แต่ก็โทรหากัน ไปมาหากันบ่อยมาก ตอนนั้นเรียกได้ว่าเป็นรักแบบใสๆมาก  ผมพยายามทำให้ทุกวันมีค่ามากที่สุด เพราะรักครั้งเก่าทำให้เรารู้จักการปรับตัว รู้จักกับความรักมากขึ้น ผมเองเป็นคนมีเพื่อนเยอะมาก แต่ก็ไม่เคยทิ้งแฟน ไม่เคยคิดจะนอกใจ รักและให้สิทธิทุกอย่าง เราตกลงให้รหัสเฟส ให้ทุกอย่างแก่กัน เปิดเผยข้อมูลทุกอย่างกันหมด เพราะผมอยากให้แฟนสบายใจและเพื่อความบริสุทธิ์ใจของผมเอง เขามาบอกรัก บอกคิดถึงผมผ่านหน้าเฟนบุ๊คทุกวัน เพื่อนๆ คนรอบข้างจะแซวยังไงก็ไม่แคร์(คือรักกันมาก รักแบบไม่แคร์สื่อเลยครับ) ส่วนเรื่อง sex เราสองคนเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก กว่าจะถึงขั้นมีอะไรกัน เราคบกันนานและเจอกันหลายครั้งพอสมควร ก่อนที่จะตกลงมีอะไรกัน (^///^)

.....ปีที่หนึ่ง (ปี 2011) ผมกับเขายังเรียนไม่จบ แต่ละคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเองไป เรายังไปมาหากันเสมอ ความรักผมตอนนี้เหนื่อยแต่รู้สึกดีมาก "ยิ่งไกล ยิ่งทำให้ได้คิดถึงกัน" มันเป็นความสุขที่ได้อยู่อย่างคิดถึงกันทุกวัน ผมกับแฟนบอกคิดถึงกันในเฟสบุ๊คแทบทุกวัน ส่งลิงค์เพลงจาก youtube ให้กันตลอด ผมรู้สึกว่า แฟนผมรักและคิดถึงผมตลอดเวลา คบกัน 11 เดือน (ยังไม่ครบรอบวันที่เราคบกันดี) เขาก็ยังมาโพสบอกว่าใกล้ถึงวันแล้ว บอกว่าจะรักและดูแลกันไปตลอด และพอครบรอบ 1 ปีที่เรารักกัน เขาก็เข้ามาบอกรักผมในเฟส แบบไม่แคร์ใครเลย(คือไม่กลัวว่า พี่ ญาติ เพื่อน ของเราสองคนจะเห็นแล้วเอามาแซวเลย) สิ่งนี้มันทำให้ผมที่รักเขามาก ยิ่งรักเขาเข้าไปใหญ๋เลยครับ // ช่วงเวลาที่เขามาหาผม ผมเองก็พาไปกินอาหารแบบบ้านๆที่ผมกินประจำ คือ ส้มตำปลาร้า (ชีวิตตอนนี้ยิ่งกว่านิยายเลยครับ ประมาณว่าลูกผู้ดีไม่ทานอาหารรสจัด รสเผ็ด กินเหม็น เป็นคนไม่เคยเจออาหารแปลกๆ อาหารแบบอีสานๆ) เขาไม่เคยกินส้มตำเผ็ด รสจัด ปลาร้าเน้นๆ แบบที่ผมเคยกิน เขาบอกว่าเขาชอบมาก อยากมากิน อยากมาหา อยากมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ลองคิดดูนะครับความรู้สึกผมตอนนั้นจะเป็นยังไง // ส่วนผมเอง ตอนที่ไปหาเขาที่บ้าน บอกเลยว่าชีวิตไม่เคยกันอาหารแพงๆ นั่งร้านหรูๆ ผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน // นิสัยของแฟนผมนี่ขี้หึงมาก กลัวแต่ผมจะไปมีกิ๊ก ผมก็พยายามทำทุกอย่างให้เขาสบายใจมาตลอด ไม่เคยมีเรื่องมือที่สามเลย(จะมีแต่เขาที่คิดไปเอง) ยอมรับว่าเหนื่อยมากกับการพิสูจน์ตัวเองให้เขาดู เหนื่อยกับการอธิบายบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ(ทั้งที่เราก็แลกรหัสทุกอย่างกัน เราสามารถเข้ารหัส ไลน์ เฟส และทุกอย่างของกันและกันได้หมด เขายังระแวงผมตลอดเวลา ทะเลาะกันเรื่องไม่ไว้ใจกันตลอดเวลา) แต่ก็พยายามทำให้เขาเห็นทุกอย่าง ไม่เคยโกหกอะไรเขาเลย เพราะกับคนคนนี้ผมรักเขามากที่สุดเท่าที่จะรักใครได้เลยครับ // คิดเสมอว่าคนคนนี้จะเป็นคนสุดท้ายในชิวิต //

.....ปีที่สอง  (ปี 2012) // ถึงแม้ความแตกต่างมันจะทำให้เราต่างกันมาก แต่เหมือนมันจะช่วยเติมสิ่งที่เราต่างให้เต็ม เขาไม่ชอบกินอะไรเราก็แลกกันกิน เขาไม่ชอบทำอะไรผมก็ทำแทน ระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้เรายิ่งรักกันมาก และเราทั้งคู่ก็เข้ากับคนรอบข้างของกันและกันได้เป็นอย่างดี(เราทั้งสองไปมาหากันแบบแทบจะเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน รู้และเข้าใจว่าเราเป็นเพื่อนสนิทที่สนิทมากของกันและกัน) ปี 2012 ผมเรียนจบก่อน(เรียนสามปีครึ่ง) ผมจึงไปหางานทำที่ใกล้ๆบ้านเขา (ไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน) ส่วนเขาก็ยังต้องเรียนอยู่ แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาเลย เราก็ยังไปหากันตลอด ระยะทางใกล้ขึ้นอีกนิด ผมนี่ดีใจมากเลยครับ ผมก็ทำงานไปวันๆ เขาก็เรียน ช่วงนั้นผมเปลี่ยนสังคมใหม่ เขาก็มีหึงหวงมากเป็นธรรมดา ผมก็ไม่สนใจใครเลยครับ พี่ที่ทำงานชวนไปไหนไปทานข้าวไหนพยายามปฎิเสธตลอด ผมจะอยู่คนเดียวกินข้าวคนเดียว โทรหาเขาทุกเวลาที่โทรได้(รายงานสถานการณ์ตลอดเวลา โทรคุยกันตลอด ตื่น ถึงที่ทำงาน พัก เข้าห้องน้ำ ทำงาน เบรกช่วงทำงาน เดินดูโรงงาน บราๆๆ คือ ผมโทรทุกครั้งที่โทรได้เลยครับ) ชีวิตผมมีเขาคนเดียวตลอดเวลา แบบไม่มีใครรอบข้างเลย ไปอยู่ก็ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่ได้ทำความรู้จักใคร ช่วงนั้น งานก็เคลียด เรื่องชีวิตรักก็เคลียด ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ผมนี่แทบบ้าเลยครับ เพราะนอกจากเขา ผมก็ไม่มีใครเลย หนักเข้าๆ ผมเองก็อยู่ไม่ไหวก็เลยต้องย้ายตัวเองกับมาอยู่บ้าน และหางานใหม่ที่บ้านตัวเอง แต่ก่อนมาก็คุยกันตกลงกันด้วยเหตุผลที่ว่าผมเองทนทำงานไม่ไหวครับ

.....ปีที่ สาม (ปี 2013) พอผมย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วดูเหมือนอะไรๆจะดีขึ้น แฟนผมเรียนจบพอดีครับ เลยขอให้เขาย้ายมาหางานทำที่บ้านผม และเขาก็มา (มาแบบไม่ให้คนที่บ้านรู้ว่ามาอยู่ด้วยกัน) ช่วงแรกๆผมให้แฟนเข้ามาพักอาศัยอยู่ที่บ้านผมเอง ทุกอย่างลงตัวดูดีไปหมด แต่เสียอย่างเดียวเรื่องการเดินทาง เพราะผมเองก็ไม่มีรถยนต์ขับ เลยต้องขับรถมอไซค์ฯไปกลับที่ทำงานไกลๆทุกวัน(บ้านห่างจากที่ทำงาน 30 กิโลเมตร) ยอมรับว่าเหนื่อยมาก แต่เหมือนยิ่งมีอุปสรรค์มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เราเห็นความรักของเรามากยิ่งขึ้น // ต่อมาช่วงหลังๆ ผมเองก็กลัวอันตรายจากการขับรถไปกลับทุกวัน เราจึงคุยกันเพื่อหาบ้านเช่าในเมืองและอยู่ด้วยกัน ช่วงนี้แหละครับ เป็นช่วงที่มีความสุขมากเลยครับ
-ไปไหนไปกัน อยากไปวิ่งไปสวนสาธารณะก็ไปด้วยกัน
-กินอะไรก็กินด้วยกัน อยากกินอะไรก็ชวนกันไป ที่ไหนอะไรได้หมด
-ไปเที่ยวด้วยกัน วันหยุดที่บางทีอาจจะไม่ตรงกันก็ไปหากันที่ทำงาน ผมหยุด ส. อา. เขาไม่ได้หยุด ผมก็อยู่บ้านซักผ้าทำความสะอาดบ้านรอ

.....ปีที่สี่ จนถึงเข้าปีที่ 5 (ปี 2014 - ปัจจุบัน อันนี้อาจจะเล่าไม่ละเอียดนะครับ เพราะเรื่องมันยาวมาก) ช่วงนี้แหละครับเป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย เพราะแฟนผมสมัครเข้ามาทำงานที่เดียวกันกับผม และแฟนผมขอที่บ้านว่าจะมาทำงานเป็นครูอยู่ที่ทำงานที่ผมทำ บอกที่บ้านว่าผมแนะนำให้และทำให้เขาได้งานครูที่นี้ นั้นหมายความว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบพ่อแม่ทางบ้านเขารับรู้ เราจะได้ไปไหนทำอะไรต่ออะไรด้วยกัน เช้า เที่ยง บ่าย เย็น ได้กินข้าวด้วยกัน เย็นได้ออกกำลังกายด้วยกัน มองเห็นกันตลอดเวลา อยู่ใกล้กันดูแลกันตลอดเวลา มันเป็นช่วงเวลาที่ผมเองมีความสุขมากที่สุดในชีวิต มองอนาคตไว้เยอะแยะมากมาย มันเป็นความฝันในชีวิตที่เป็นจริง


___แต่แล้ว... เวลาที่ผ่านมาก็พรากทุกอย่างไปจากชีวิตของผม สิ่งที่คิดไว้ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิดเลยครับ // ช่วงหลังๆมานี้แฟนผมดูเหมือนจะเบื่อๆ จะอิ่มกับความรักของเรามาก ซึ่งต่างกับผมที่ยิ่งคบยิ่งรักเขามากยิ่งขึ้น  //  และแล้ววันนึ่ง (ช่วงกลางปี 2014) แฟนผมก็ขอคุยกับผมพร้อมกับกอดผม ร้องไห้แบบฟูมฟายมาก เรื่องที่แฟนผมพูดจับประเด็นได้ว่า ความรู้สึกเขาตอนนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่อยากมีอะไรด้วย ไม่มีความรู้สึกเหมือนเดิมแล้ว เขาบอกกับผมว่า ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้รู้สึกแบบนี เขาไม่ได้ต้องการมีแฟนใหม่ ไม่ต้องการเลิกคบ แต่อยากอยู่แบบนี้ขอผมว่าให้เป็นเพื่อนกันแบบนี้ แล้วเขาเองก็ไม่ได้อยากมีแฟนใหม่หรืออยากคบใครทั้งนั้น เราสองคนกอดกันร้องไห้ (ผมคิดในใจคือ มันไม่ใช่หรอก แฟนผมอาจจะคิดมากไปเอง ทำใจเย็นๆ พยายามไม่คิดอะไร) สิ่งที่เขาขอและตกลงกันคือ
- เราจะไม่มีอะไรกัน ผมให้ได้ยอมได้(ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีอะไรกันมานานแล้วเพราะเขาไม่อยากมี)
- แฟนผมจะย้ายไปอยู่บ้าน
___หลังจากวันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจริงๆ เขาดูเฉยชา อยู่แบบไปวันๆ ทำอะไรให้ก็เริ่มรำคาญ อยู่ใกล้ก็ร้อน ทำอะไรก็ไม่เข้าตาไปสะหมดทุกอย่าง ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้มีใครใหม่เลย(อย่างที่บอกไว้ตอนแรก เราสามารถเข้ารหัส ไลน์ เฟส และทุกอย่างของกันและกันได้หมด)
___ช่วงเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา เขาก็ได้ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน และเรียนต่อ ป.โท นี่แหละครับ ทุกอย่างเริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เวลาว่างไม่ตรงกัน สังคมเริ่มต่างกัน เวลาวันหยุดไม่มี
----สุดท้าย 1 กันยายน ที่ผ่านมา เวลาประมาณห้าทุ่ม เขาทักเฟสมาบอกผมว่า
+แฟนผม “เธอเค้ามีอะไรจะบอก” จุดนี้ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วครับ เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เดาได้ว่าเขาจะพูดอะไรแปลกๆ
+ผมเลยบอกเขาไปว่า “ว่ามาดิ”
+แฟนผมตอบกลับว่า “เค้ามีแฟนใหม่แล้วนะ เป็นเพื่อนที่เรียน ป.โท ด้วยกัน” คำสั้นๆง่ายๆ แค่นี้ ทำเอาผมแทบบ้าตายเลยครับ
+ผมตอบเขาไปสาระพัดคำพูด ง้อทุกอย่าง โทรคุยกันดึกมาก พูดทุกอย่าง จนดึกๆ เขาก็พยายามตัดบทหลายครั้งมาก จนแฟนผมทนไม่ไหว บอกกับผมว่า “หยุดได้แล้ว จะนอน พรุ่งนี้จะต้องไปทำงานแต่เช้า” ประโยคนี้ทำเอาผมแทบคลั่งเลยครับ เขาก็บอกเลิกผมแบบไม่สนเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง ผมฟูมฟายร้องไห้หนักมาก เขาเองก็ตัดสายผมทิ้งไป เพราะต้องการจะนอน เออจุดนี้ทำให้ผมเจ็บมาก ไม่คิดเลยว่า ผมจะโดนทิ้งง่ายๆแบบนี้ ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้ ผมกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร่างกายโทรมจนคนรอบข้างทักหลายคนเลยครับ
_____ตอนนี้ผมยังต้องทนอยู่กับสิ่งเดิมที่เคยมี อยู่กับสิ่งที่เราเคยอยู่ด้วย นาฬิกาที่เขาซื้อให้ บ้าน ที่นอน รถมอไซค์ฯ ของใช้ทุกอย่างเต็มไปด้วยความทรงจำไปหมด ผมแทบอยากหายไป อยากตายไปจากชีวิตตัวเองมากๆครับ หยุดคิดถึงไม่ได้เลย ภาพมันลอยอยู่ทุกที่ที่ผมอยู่ ชีวิตผมตลอดเวลาเกือบ 5 ปี ทุกอย่างมันเต็มไปด้วยเขาไปหมด สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ คิดถึงเขา นอนกอดหมอน กอดสิ่งต่างๆที่เราเคยมีกัน เห็นอะไรก็ทำให้น้ำตาไหลไปสะหมด ฟังเพลงรักก็นึกถึงตอนรักกัน ฟังเพลงอกหักยิ่งทำให้น้ำตาไหล เดินไปไหนก็มีภาพเขาลอยออกมา
ผมเกิดมาไม่เคยรักใครได้เท่านี้เลยครับ รักครั้งนี้ผมก็พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว คิดว่าตัวเองมีรักแท้ให้กับคนที่รักที่สุดแล้ว ไม่นอกใจ ไม่ปิดบังอะไร ทะเลาะกัน เขาจะตีจะด่าจะทำอะไร ผมไม่เคยทำร้ายเขาเลย ผมหวังที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขาไปจนวันตาย คิดถึงอนาคตไว้ ทุ่มเทกับรักครั้งนี้มากที่สุด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาจากรักครั้งนี้คือ ความเสียใจ ทรมานใจ และความเจ็บปวดใจ มากที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
_____ "ตอนนี้ชีวิตแฟนผมคงมีความสุขและสุขสบายมากกว่าอยู่กับผมแน่นอน" เพราะเหตุนี้เอง ผมเลยไม่รู้สึกโกรธเขาเลย ได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมาว่า "ผมทำอะไรตรงไหนพลาดไปหรือป่าว" กับคนๆนี้ ผมรักและเทิดทูนเขามาก และเข้าใจเขามากนะครับ
รู้และเข้าใจว่า "ความรักไม่ผิดเลย" ❤️
"ใครๆก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิต" เพราะ "ผมเองก็ยังเลือกที่จะรักและจะรอคุณเลย" //

_____ทุกวันนี้ผมยังคิดหาทางออกไม่เจอเลย อยากให้กลับมารักกัน อยากให้เขาคิดเสียดายวันเวลาที่รักกัน อยากทำอะไรดีๆให้เขาอีก แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้วครับ เราอยู่ห่างกันเกินไป เขากลับไปอยู่ในสังคมของเขา อีกอย่างคนใหม่ของเขาก็ดูดีมีอันจะกินมากกว่าผมอีก คือเขาดูดีและต่างกับผมมาก